"La Traviata" en Ferrol.
Violeta é unha das heroínas máis populares de todo o repertorio lírico. Non obstante, cando LA TRAVIATA se estreou escandalizada: ese panfleto contra a burguesía e os seus "vicios" -o xogo, as mulleres- atoparon un fiasco completo ...
LA TRAVIATA é un dos poucos exemplos de obras líricas tomadas directamente dunha obra contemporánea e, desde ese punto de vista, non é estraño que esta ópera prefigure os dramas da escola realista. Independentemente do tema, a partitura está entre as que mostran o mellor VERDI: a eficacia dramática da música vai acompañada de novidades, sorprendentes no plano harmónico, melódico ou rítmico, o compositor exhibindo unha ciencia completamente nova; o preludio é un exemplo notable diso: de súpeto, VERDI "describe" cal será a esencia do drama e anticipa a súa conclusión; Como contrapunto a unha brillante orquestración que evoca a vida frívola e ociosa da heroína, aparecen os dous temas principais da obra, o do amor e, sobre todo, o da morte. Cabe destacar en particular que VERDI procede musicalmente como contrapeso: ofrece comezar a imaxe sonora da morte de Violeta (que retomará no preludio do último acto); Logo presenta o eco orquestral dos sufrimentos da heroína e, máis tarde, do seu amor por Alfredo; para acabar coa despreocupación do partido parisiense en cuxo fondo se ergue a cortina.
Por outra banda, o gran éxito da ópera reside na beleza constante da escritura vocal, especialmente polo papel de Violeta, primeiro virtuosa, despois dun lirismo apaixonado, ás veces morboso, case suicida; o último acto é especialmente característico deste novo "xeito" de VERDI, no que a análise psicolóxica se adianta a aventuras externas, a canción atopándose investida pola profundidade dos sentimentos. Unha lectura máis profunda da partitura imponse na súa totalidade - inxustamente desacreditada polos esthetes e a miúdo polos profesionais -: certamente non faltan as convencións (intervencións corais, cavatina e o "noble pai" cabaletta na segundo acto); pero abundan os achados melódicos; Non podes ser insensible á extraordinaria plasticidade do recitativo, extremadamente elaborado, non "narrativo", pero rico en emocións, onde cada nota parece chea de intencións.