ENRICO PACE
Enrico Pace naceu en Rimini, Italia. Estudou piano con Franco Scala, no Conservatorio Rossini, Pesaro, onde se graduou en dirección e composición, e máis tarde na Academia pianística Incontri col Maestro, Imola. Jacques de Tiège foi o seu mentor. Gañar a Utrecht Internacional Franz Liszt Piano Competition en 1989 marcou o inicio da súa carreira internacional.
Dende entón Enrico Pace realizou numerosas xiras, tocando en cidades como Ámsterdam (Concertgebouw), Milán (Sala Verdi e o Teatro alla Scala), Roma, Berlín, Londres (Wigmore Hall), Dublín, Múnic, Salzburgo, Praga e varias cidades de América do Sur. Actuou en numerosos festivais como La Roqued'Anthéron, Verbier, Lucerna, Rheingau, Schleswig-Holstein e Husum, Salzburgo.
Traballou entre outros cos seguintes directores: Roberto Benzi, David Robertson, Andrey Boreyko, Mark Elder, Janos Fürst, Eliahu Inbal, Lawrence Foster, Kazimierz Kord, Jiri Kout, Gianandrea Noseda, Walter Weller, Carlo Rizzi, Jan Latham-Koenig, Vassily Sinaisky, Stanislav Skrowaczewski, Bruno Weil e Antoni Wit.
Un solista moi popular, tocou con numerosas orquestras importantes, como a Royal Concertgebouw Orquestra, a Filharmónica de Múnic, a Orquestra Sinfónica de Bamberg, a Orquestra Filharmónica da BBC, a Orquestra de Santa Cecilia de Roma, a Rotterdam Philharmonic, a Filharmónica da Radio Holandesa, a Filharmónica de Holanda, Sydney e Melbourne Orquestras Sinfónicas, a Konzerthausorchester Berlín, a MDR-Sinfonieorchester Leipzig, a Orquestra Filharmónica de Varsovia, a Orquestra Sinfónica Nacional RTE, A Orquestra G. Verdi de Milán e a Orquestra Filharmónica Toscanini Parma.
Destacan durante as tempadas anteriores e futuras compromisos coa Orquestra Filharmónica de Holanda, a Orquestra Residentie, a Filharmónica Nacional de Hungría e da Rheinische Philharmonie; o ciclo de Sonatas de Beethoven con Leonidas Kavakos en Atenas, Florencia, Milán, Ámsterdam, Moscova e Tokyo e no Festival de Salzburgo, así como outros recitais a dúo nos Estados Unidos de América; sonatas de Bach con Frank Peter Zimmermann en Nova York, Frankfurt e Bamberg, e recitais só en Atenas, o Concertgebouw de Ámsterdam (ciclo de Grandes Mestres do piano) e a Herkulessaal en Múnic.
Neste 2014 interpretará o triple concerto de Beethoven coa London Symphony Orchestra xunto a Leonidas Kavakos e Tim Hugh.
Enrico Pace forma dúo habitualmente cos violinistas Leonidas Kavakos e Frank Peter Zimmermann. Con Kavakos e o violonchelista Patrick Demenga gravou os tríos para piano de Mendelssohn (Sony Classical). A súa gravación das Sonatas de Beethoven xunto a Leonidas Kavakos para piano e violín foi lanzado por Decca Classics en outubro de 2012. Con Zimmermann gravou a sonata nº 2 de Busoni para violín e as seis sonatas para violín e piano BWV 1014-1019 de J.S. Bach para Sony Classical.
En 2011 o selo Piano Classics lanzou o seu último disco en solitario, moi eloxiado pola crítica, con Annéees de Pèlerinage "Suisse" e "Italie" de Franz Liszt.
Fantasías para piano e outras formas románticas.
O auxe do virtuosismo pianístico, que é un dos sinais de identidade do romanticismo no século XIX, favorece a eclosión dun xénero que, baseándose en temas máis ou menos coñecidos do público, con gran frecuencia temas de ópera, encadea toda sorte de filigranas pianísticas coas que encandear ao oínte; o título pode variar, "fantasía", "reminiscencias", "paráfrases", "capricho", etc., pero a sustancia é a mesma. Este subxénero é o que se mantén máis preto á calidade improvisatoria que é unha das características que distinguen á "fantasía" ou, máis ben, que está nos seus mesmos orixes. Hai tamén obras claramente estruturadas ás que se titula Fantasía simplemente por que non encaixan de todo en ningún modelo formal establecido. Finalmente, chámase "fantasía" a todo aquilo no que o compositor quere poñer a salvo a súa liberdade creativa.
A Fantasía op, 77 de Beethoven é unha obra que non adoita figurar nos programas de concertos e seguramente sexa unha das obras menos interpretadas na actualidade e máis descoñecidas do compositor alemán. Considerada como unha improvisación maxistral, esta é a única fantasía para piano composta por Beethoven, aínda que o termo “fantasía” o utilizou nas dúas sonatas Op. 27 (levan o epígrafe “case unha fantasía”) e na “Fantasía Coral” para piano, coro e orquestra.
Beethoven tivo fama de grande improvisador pero, tamén baixo outros aspectos, tiña a súa maneira de tocar un lado completamente novo, non tanto polo virtuosismo como polas posibilidades expresivas aínda descoñecidas.
A Fantasía en sol menor foi composta en 1809 aínda que non foi publicada ata finais de 1810. Está dedicada ao Conde de Brunsvik.
Coa Kreisleriana Op. 16 achámonos ante unha das obras mestras de Schumann. O título provén dunha obra do escritor, crítico e músico E. T. A. Hoffmann, con cuxas ideas sentía Schumann unha profunda afinidade. A "Kreisleriana" de E. T. A. Hoffmann é unha colección de escritos sobre música nos que aparece un singular personaxe, o Kapellmeister Kreisler, no que se adiviñan certos trazos autobiográficos, e cuxas opinións compoñen tan pronto un ideario romántico cheo de penetrantes observacións como unha dura sátira contra as convencións sociais, o mal gusto da alta burguesía e o conservadorismo e a pedantería dos "filisteos".
Non é de estrañar que Schumann se sentira atraído polo pensamento de Hoffmann, el, que con tanta teima loitou contra o "filisteismo" dende as súas críticas e a súa música mesma. A "Kreisleriana: 8 fantasías para piano" -tal foi o título co que se publicou en 1838- é a máis lograda de toda esa liñaxe de obras de Schumann que arranca cos '"Papillons" e prosegue coas "Davidsbündlertänze", o "Carnaval" ou a "Humoresca", especie de "suites" de movementos completos en si mesmos pero ao propio tempo inseparables.
En 1841 Mendelssohn compuxo, as tres únicas coleccións de variacións que figuran no seu catálogo. As Serias foron as primeiras e quedaron terminadas o 4 de xuño. Son as que animaron a Mendelssohn a compoñer as outras dúas, aínda que no seu momento non considerase eses novos intentos merecedores da súa publicación. O cualificativo de sérieuses, en francés na edición orixinal, que acompaña á primeira serie, oriéntanos sobre as intencións respecto a superar a media das obras mediocres que proliferaban no seu tempo. Consígueo plenamente e tamén unha das súas mellores obras para piano. Consisten nun tema e dezasete variacións continuadas, case sen interrupción, pola que o tema vai evolucionando, cambiando de intención máis aínda que de contido. Víronse nelas a sombra de Beethoven e a imaxinación que adornará as obras de Schumann na mesma forma. Foron publicadas en Viena en 1842 nun álbum cuxos beneficios se destinaban a financiar o monumento a Beethoven en Bonn.
Nos seus anos de virtuoso itinerante, Liszt escribiu unha longa serie de bocexos, de pezas máis ben breves, que reflectían as súas "impresións" de viaxeiro, atento a todo aquilo que puidese espertar no seu ánimo as emocións máis diversas. Resultado destas vivencias foi o "Album d'un voyageur", publicado en París entre 1836 e 1840. Bastante tempo despois, en 1855 e 1858, Liszt publicou baixo o título definitivo de Années de pélerinage dous volumes nos que recollía, en versión corrixida, algunhas das páxinas do "Álbum dun viaxeiro" e engadía outras varias. O primeiro destes Anos de peregrinación estaba consagrado a Suíza, reflicte as emocións sentidas nas inmensidades alpinas, e é mostra da inquietude romántica pola relación entre home e Natureza. Aínda que en non poucas das pezas rózase o meramente descritivo, en “O Val de Obermann” aparece tamén a poesía, froito da influencia literaria da novela "Obermann", de Etiene Jeane Senancour. Poucas veces alcanzou o húngaro a profundidade desta composición en tres seccións. A primeira, interrogativa e angustiada, baseada en frases descendentes, encontra certo alivio contemplativo na segunda idea, unha das inspiracións máis felices do autor. Unha tremenda crise leva á inmarcescible recapitulación, que nos conduce cara á necesaria catarse. O final, sen embargo, escapa ás limitacións do arquetípico triunfo romántico, persistindo sempre unha sombra de incerteza.